Standard rasy według FCI nr 235

Historia rasy: przodkami współczesnego doga niemieckiego są prawdopodobnie dawne psy mające cechy mastifów, przywiezione do Europy w okresie Świętego Cesarstwa Rzymskiego i hodowanych w celach wojennych oraz do polowania. Dawniej używany był przede wszystkim do walk i polowań na dziki oraz do ochrony. Od XIX wieku rozpoczęto celową hodowlę rasową doga niemieckiego. Rasa dog niemiecki ukształtowała się w skutek licznych krzyżówek psów w typie doga z północy i południa Niemiec, podczas selekcji była też domieszana krew greyhoundów. W roku 1863 na wystawie w Hamburgu prezentowano dwie odmiany: ułymską oraz duńską, w konsekwencji nazwane jedną rasą.

Kraj pochodzenia: Niemcy.

Wygląd ogólny: dogi niemieckie to wysokie psy o szlachetnym wyglądzie, silnej i harmonijnej sylwetce oraz proporcjonalnej budowie ciała. Dobrze ukształtowane ciało noszone z dumą i wyrazista głowa. Dog niemiecki sprawia wrażenie na widzów jako szlachetny posąg. On jest Apollonem wśród wszystkich ras psów.

Wysokość i masa: dorosłe psy osiągają co najmniej 80 cm. Suki mierzą co najmniej 72 cm. Waga psów oscyluje w granicach 45-55 kg.

Szata: sierść bardzo krótka, gęsta, gładka, przylegająca i lśniąca.

Umaszczenie: dogi hodowane są w trzech typach umaszczeń: pręgowane, czarne, arlekiny, oraz błękitne.
-Pręgowane – maść podstawowa od jasno do ciemnozłotej, z jak najbardziej wyraźnymi i równo rozmieszczonymi czarnymi pręgami, które przebiegają wzdłuż linii żeber. Pożądana czarna maska. Bez białych znaczeń. Pręgi nie mogą być rozmyte.
-Arlekiny (biała z czarnymi, poszarpanymi łatami) – maść podstawowa czystobiała, możliwie bez nakrapiania. Czystoczarne plamy są rozrzucone po całym ciele, poszarpane na krawędziach. Szare lub brązowe łaty niepożądane.
-Czarne – lśniąco czarne, dopuszcza się białe znaczenia. W tej kategorii mieszczą się psy “płaszczowe”, u których czerń pokrywa tułów, a kufa, spód szyi, klatka piersiowa, brzuch, nogi i koniec ogona są białe, oraz psy „płytowe”, o rozległych czarnych łatach na białym tle.
-Błękitne – czysty kolor stalowo niebieski, dopuszcza się białe znaczenia.

Głowa: harmonijnie ukształtowana w odniesieniu do sylwetki. Czaszka długa, wąska, wyrazista, nigdy klinowata; doskonale wyrzeźbiona, zwłaszcza pod oczami. Łuki brwiowe wyraźne, ale niewystające. Długość kufy (odległość od płatu nosa do stopu) równa się mózgoczaszce (odległość od stopu do dobrze zaznaczonego guza potylicznego). Linie profilu zdecydowanie równolegle. Oglądana z przodu głowa wygląda na wąską z jak najszerszym grzbietem nosa. Kąciki warg wyraźnie zarysowane, ani zbyt suche, ani nadmiernie obwisłe lub zwinięte. Policzki lekko zaznaczone i niewystające.

Uszy: naturalnie wiszące, wysoko osadzone, średniej wielkości, lekko odwrócone do przodu, przednimi krawędziami przylegające do policzków.

Oczy: średniej wielkości, o żywym, przyjaznym i inteligentnym wyrazie. Jak najciemniejsze, o migdałowatym kształcie i dobrze przylegających powiekach. U psów błękitnych tolerowane nieco jaśniejsze oczy, natomiast u arlekinów – jasne lub różnobarwne.

Zęby: dobrze rozwinięte szczęki, szerokie. Zęby, dobrze rozwinięte (42 zęby odpowiednio do formuły), zęby ustawione w regularnym zgryzie nożycowym.

Szyja: długa, sucha, dobrze umięśniona, ładnie pionowo osadzona, zwężająca się ku głowie, łukowato wysklepiona. Noszona wysoko i lekko do przodu.

Obudowa: kłąb jest szczytem silnego tułowia. Kształtuje się wierzchołkami łopatek, które osadzone ledwo powyżej linii pleców. Grzbiet krótki i mocny, łagodnie opadający ku tyłowi. Nie może być długi ani wznosić się w kierunku zadu. Lędźwie lekko wysklepione, szerokie, mocno umięśnione. Zad szeroki, dobrze umięśniony, lekko opadający od guzów biodrowych ku nasadzie ogona i przechodzący w nią niezauważalnie. Brzuch wyraźnie podciągnięty, linia dolna ładnie wygięta od mostka ku tyłowi.

Pierś: klatka piersiowa sięgająca łokcia, szeroka i głęboka, z wyraźnym przedpiersiem. Żebra ruchliwe dobrze wysklepione, sięgające daleko ku tyłowi.

Ogon: rośnie od zadu, osadzony wysoko, gruby u nasady, równomiernie zwężający się ku końcowi; w spokoju wiszący nisko i naturalnie zagięty. Przy pobudzeniu lub w ruchu wzniesiony szablasto, ale niewyraźnie powyżej grzbietu. Grube włosy w części dolnej ogona niepożądane.

Kończyny (przednie i tylne): bardzo rozwinięte mięśnie. Łopatka dobrze umięśniona, długa, skośnie ustawiona, tworzy kąt od 100 do 110 stopnie z przedramieniem. Przedramię mocne, umięśnione, dobre przylegające, musi być ledwo dłużej łopatki. Łokcie niewykręcone na zewnątrz ani do wewnątrz. Kończyny przednie silne i umięśnione, oglądane z przodu zupełnie proste i pionowe. Śródręcze mocne, oglądane z przodu – proste, oglądane z boku odrobinę nachylone do przodu. Łapa zaokrąglona, dobrze wysklepiona, zwarta. Pazury krótkie, mocne i jak najciemniejsze.
Kończyny tylne mocno umięśnione, przez co zad i uda są szerokie i zaokrąglone. Mocne, dobrze kątowane kończyny ustawione równolegle do przednich. Udo długie, szerokie, bardzo dobrze umięśnione. Kolano mocne, znajduje się niemal dokładnie pod stawem biodrowym. Kolano niewykręcone na zewnątrz ani do wewnątrz. Śródstopie krótkie, mocne, niemal pionowe względem podłoża. Łapa zaokrąglona, dobrze wysklepiona, zwarta. Pazury krótkie, mocne i jak najciemniejsze.

Cechy atrakcyjne: dog niemiecki charakteryzuje się zrównoważonym temperamentem, to bardzo grzeczny pies. W rodzinie to niezawodny, wierny towarzysz, oddany dzieciom i właścicielowi. Świetnie nadaje się na tresurę, użytkowany jako pies stróżowy i strażnik. Przy utrzymywaniu w mieszkaniu dog niemiecki wymaga długich spacerów. Rasa dog niemiecki nie można scharakteryzować długożycielem.

Producent profesjonalnych akcesoriów i sprzętu dla psów przedstawia dobór produktów dla psów rasy dog niemiecki, w ofercie znajdziecie Państwo: gryzaki, mufki, kliny do zabawy i tresury psów rasy dog niemiecki, obroże, szelki, kagańce, smycze ze skóry, nylonu i metalowe dla doga niemieckiego, pokarmy oraz akcesoria.