Standard rasy według FCI nr 197
Historia rasy: mastif neapolitański znany na południu półwyspu Apenińskiego od najdawniejszych czasów. Czworonogi są prawdopodobnie potomkami dawnych bojowych psów rzymskich i pełniły niegdyś funkcje psów bojowych i tropieniu dzikiej zwierzyny na arenach Dawnego Rzymu. Od dawna mastino napoletano użytkowano też jako psów do stróżowania. Utrzymywały tych psów przeciętni ludzie: mieszkańcy terenów wiejskich, stróże, rzeźnicy, dlatego hodowla miała charakter chaotyczny. Na wystawie w roku 1946 Pietro Skanciani prezentował 8 psów, które posiadały określoną liczbę cech charakterystycznych dla współczesnego mastino napoletano. Wskutek prawidłowej selekcji Skanciani stworzył wzorcowego osobnika - samca, z którego został spisany standard rasy mastif neapolitański, zaakceptowany przez Włoskie stowarzyszenie kynologiczne w 1949 roku.
Kraj pochodzenia: Włochy.
Wygląd ogólny: masitfy neapolitańskie to duże, bardzo masywne i krępe psy, długość tułowia których jest ok. 10 procent większa od wysokości w kłębie.
Wysokość i masa: dorosłe psy powinny osiągać od 65 do 75 cm; suki mierzą od 60 do 68 cm. Psy ważą średnio 60-70 kg, suki - 50-60 kg.
Szata: włos krótki, szorstki i twardy, gęsty, wszędzie tej samej długości, jednolicie gładki, cienki i długości nie większej niż 1,5 cm, nie posiada pióra.
Umaszczenie: dopuszczalnymi typami umaszczenia są: szary, ołowiano-szary i czarny, ale także brązowy, płowy. Niekiedy występują małe, białe znaczenia na piersi i końcach palców. Wszystkie kolory mogą być pręgowane.
Głowa: krótka i masywna, czaszka szeroka szczególnie między łukami jarzmowymi, jej długość równa się 3/10 wysokości w kłębie. Skóra fałdowana i posiada zmarszczki, najbardziej widoczna zmarszczka biegnąca od zewnętrznego kącika oka w kierunku kącika wargi. Grzbiet nosa równoległy linii czaszki. Górne linie wzdłużne na czaszce i kufie są równoległe.
Uszy: małe w stosunku do wielkości psa, trójkątne, osadzone powyżej łuków jarzmowych, płaskie, przylegające do policzków; kopiowane przyjmują kształt trójkąta równobocznego.
Oczy: osadzone frontalnie, szeroko rozstawione; stosunkowo okrągłe, osadzone średnio głęboko. Kolor tęczówki ciemniejszy w porównaniu z kolorem szaty.
Zęby: zęby białe, dobrze rozwinięte, równomiernie rozstawione w zgryzie nożycowym, to znaczy, że siekacze górne ściśle zachodzą na siekacze dolne i stoją pionowo wobec nich, lub cęgowym; to znaczy górne siekacze ściśle przylegają do siekaczy dolnych, uzębienie kompletne.
Szyja: długość szyi dość krótka. Jej linia górna lekko wysklepiona. Szyja mocna, stożkowata, o dobrze rozwiniętych mięśniach. Objętość szyi, wymierzonej w środku, równa się 8/10 wysokości w kłębie. Duża ilość luźnej skóry tworzy podwójny, dobrze rozdzielony, ale nie przesadny łałok na przedniej stronie szyi, który nie sięga niżej niż do połowy szyi.
Obudowa: długość tułowia na 10% większa wysokości w kłębie. Górna linia grzbietu prosta; kłąb szeroki, długi i nieprzesadnie zaznaczony. Grzbiet szeroki, o długości równej mniej więcej 1/3 wysokości w kłębie. Lędźwie dobrze związane długimi, szerokimi dobrze wykształconymi mięśniami. Obszerna klatka piersiowa, o długich, dobrze wysklepionych żebrach. Pojemność klatki piersiowej na ¼ większa wysokości w kłębie.
Pierś: mastif neapolitański posiada klatkę piersiową szeroką i głęboką z dobrze rozwiniętymi mięśniami. Głębokość piersi równa się 40-45% od wysokości w kłębie. Mostek osadzony na poziomie stawu ramienno-łopatkowego.
Ogon: szeroki i gruby u nasady; mocny, zwężający się stopniowo ku końcowi. W spoczynku zwisa, tworząc kształt szabli; w ruchu noszony poziomo, albo nieznacznie powyżej górnej linii. Długość ogona sięga stawu skokowego, lecz zwykle jest kopiowany na ⅓ długości od koniuszka ogona.
Kończyny (przednie i tylne): kończyny przednie widziane z przodu i z boku na całej długości od podłoża do łokcia pionowe o mocnym kośćcu stosownym do wielkości psa. Mięśnie dobrze rozwinięte, długie, plastyczne. Łokcie pokryte obficie luźną skórą; niezbyt ściśle przylegające do tułowia.
Przedramię niemal tej samej długości co ramię, ustawione idealnie pionowo, o mocnym kośćcu i dobrze rozwiniętym, suchym umięśnieniu. Nadgarstek szeroki, suchy, bez zgrubień, ustawiony pionowo w linii przedramienia. Śródręcze płaskie, w linii pionowej przedramienia. Ich pochylenie ku linii poziomej wynosi ok 70-75 stopni. Ich długość równa się ⅙ długości kończyny od ziemi do łokcia. Łapy przednie okrągłe, duże, zwarte o wysklepionych palcach. Poduszki suche, twarde i dobrze pigmentowane. Pazury mocne, zagięte, ciemne.
Kończyny tylne silne i mocne, proporcjonalne do wielkości psa i zapewniające wymagany napęd w ruchu. Uda szerokie, o grubych, wypukłych, ale wyraźnie rozdzielonych mięśniach. Udo tworzy z miednicą kąt o wymiarach 90 stopni. Podudzie trochę krótsze niż udo, skośnie ustawione pod kątem 50-55 stopni, o mocnej kości i dobrze widocznym umięśnieniu. Staw kolanowy między udem a podudziem wynosi 110-115 stopni. Śródstopie bardzo długie w porównaniu z długością nogi, mocne i suche, prawie cylindryczne. Wilcze pazury muszą być usunięte. Łapy mniejsze od przednich, okrągłe z bardzo zwartymi palcami. Poduszki suche, twarde i pigmentowane. Pazury mocne, zagięte, ciemne.
Cechy atrakcyjne: mastif neapolitański to bardzo opiekuńcza i rodzinna rasa psów, szczególnie wobec dzieci. Psy są niezwykle towarzyskie i przyjazne. Jest psem dominującym nad innymi czworonogami. Posiada zastraszający wygląd zewnętrzny, i jeszcze bardziej surowy, gdy jest zirytowany. Wymaga konsekwentnego prowadzenia i odpowiedzialnego szkolenia od wieku szczenięcego. Małego psiaka nie trzeba uczyć komendom ataku człowieka, wskutek czego mastif może wyrosnąć agresywnym. Mastif neapolitański to pies do stróżowania, pies do towarzystwa.
Producent profesjonalnych akcesoriów i sprzętu dla psów przedstawia dobór produktów dla psów rasy mastif neapolitański, w ofercie znajdziecie Państwo: gryzaki, mufki, kliny do zabawy i tresury psów rasy mastif neapolitański, obroże, szelki, kagańce, smycze ze skóry, nylonu i metalowe dla mastifa neapolitańskiego, pokarmy oraz akcesoria.
