Standard rasy według FCI nr 294

Historia rasy: papillon to potomek spaniela kontynentalnego. Ta rasa powstała w XIV wieku. Za ojczyznę papillonów uważano Belgię i Francję, stąd nazwa. “Papillon” w języku francuskim oznacza “motyla”, nazwa “phalene”, wywodząca się z języka francuskiego, oznacza “ćmę”. Psy tej odmiany mają nieco przyklapnięte i zwisające uszy przypominające nieco skrzydła śpiącej ćmy. Papillon cieszył się dużą popularnością wśród wyższych warstw społecznych i członków rodziny królewskiej.

Kraj pochodzenia: Francja / Belgia.

Wygląd ogólny: pies papillon to mały, luksusowy, ozdobny spaniel, o harmonijnej budowie ciała i długiej szacie. Piesek posiada długą kufę, długość której nieco krócej, niż mózgoczaszka. Papillon cechuje się radosnym charakterem, delikatnym, lecz mocnym kośćcem, jego ruchy lekkie i eleganckie. Ciało dłuższe, niż wyższe.

Wysokość i masa: dorosłe osobniki osiągają 20-28 cm wysokości w kłębie. Pies posiada dwie kategorie wagowe: 1,5-2,5 kg dla psów i suk, od 2,5 do 4,5 kg dla psów i od 2,5 do 5 kg dla suk.

Szata: bez podszycia, bujna, lśniąca, falista, nieco twarda w dotyku, z jedwabistym połyskiem, nieco sprężysta. Sierść ułożona płasko, włos delikatny, lekko falisty. Generalnie sierść przypomina włos miniaturowego spaniela angielskiego, lecz istotnie różni się od pekińczyka; z drugiej strony sierść w żadnym przypadku nie podobna do szpica. Włos na kufie, przedniej części łap, tylnej stronie łap poniżej stawu kolanowego krótki i gładki. Na tułowiu włos średniej długości, dłuższy na szyi - tworzący kryzę i żabot, elegancko opadający na klatkę piersiową. Na uszach i tylnych partiach kończyn przednich włos tworzy frędzle. Tył ud bujnie okryty gęstym włosem. Między palcami występują niewielkie kępki włosów, są one dopuszczalne, gdy łapa wygląda elegancko i szczuple, niedopuszczalna w przypadku niezgrabnego wyglądu. U niektórych czworonogów włos osiąga długość 7,5 cm w kłębie, natomiast frędzle na ogonie długości 15 cm.

Umaszczenie: dopuszczalne występowanie wszelkich maści na białym tle. Na tułowiu i nogach biel powinna być barwą dominującą. Pożądana szeroka biała strzałka na głowie. Na dolnej części głowy dopuszczalne białe znaczenie. Barwa dominująca na głowie jest uważana za wadę. We wszystkich przypadkach wargi, powieki i najważniejsze nos muszą być pigmentowane.

Głowa: części głowy psa są proporcjonalne wobec siebie, głowa proporcjonalnie lżejsza i krótsza niż u spanieli dużych i średnich. Czaszka niezbyt zaokrąglona między uszu ani z profilu, ani z przodu. Widoczny delikatny zarys bruzdy czołowej. Kufa krótsza niż czaszka, delikatna, zwężająca się. Nie powinna być zadarta ku górze. Prosty grzbiet nosa połączony z czaszką wyraźnym wgłębieniem. Wgłębienie mniej widocznie u cięższych psów.

Uszy: osadzone dość daleko w tyle głowy, szeroko rozstawione, ukazujące lekko zaokrąglony kształt czaszki. Skóra uszu dość delikatna, bądź silna, by utrzymywać ich w pozycji otwartej. Zarówno w odmiany z uszami stojącymi , jak i w odmiany z uszami wiszącymi chrząstka nie może mieć zbyt ostrego guza (sprawdza się ręką na dotyk).
- papillon z wiszącymi uszami (phalene) - uszy osadzone dość wysoko, powyżej linii oczu, w stanie spokoju w pełni opuszczone, lecz bardzo ruchliwe. Okryte falistym włosem, który może być bardzo długi i wygląda bardzo elegancko.
- papillon z uszami sterczącymi (papillon) - uszy osadzone dość wysoko, małżowiny są szeroko otwarte. Wewnętrzna krawędź ucha w stanie spokoju tworzy kąt około 45 stopni z linią poziomą. W żadnym razie uszy nie mogą być spiczaste jak u szpica. Ta wada może być surowo ukarana. Wnętrze małżowiny okryte delikatnym włosem, także falistym. Najdłuższe włosy sięgają trochę poniżej krawędzi ucha; zewnętrzna część ucha okryta wiszącymi frędzlami. Wskutek mieszanki odmian często występuje pies z częściowo opuszczonym uchem (wiszące tylko kończyki uszu). Takie cechy są poważną wadą.

Oczy: dosyć duże, szeroko rozwarte, o migdałowatym kształcie, niewypukłe i osadzone dość nisko na jednej linii z nasadą grzbietu nosa. Oczy ciemne i wyraziste. Powieki mocno pigmentowane.

Zęby: szczęki dość mocne, zęby ustawione w zgryzie nożycowym.

Szyja: średniej długości; kłąb lekko ukośny.

Obudowa: linia grzbietu mocna i prosta. Lędźwie mocne i lekko wysklepione. Brzuch nieco podciągnięty.

Pierś: szeroka i wysklepiona. Objętość zmierza się między dwoma ostatnimi żebrami, musi być równy wzroście w kłębie. Żebra dobrze ustawione.

Ogon: osadzony dość wysoko, dość długi, bujne frędzle tworzą piękne pióro. W akcji ogon uniesiony wzdłuż linii zadu i zawinięty. Kończyk zarzucony na plecy, lub udo. Niedopuszczalne, gdy ogon przylega do pleców i tworzy pierścienie.

Kończyny przednie i tylne: kończyny przednie - łopatka długa, przylega do obudowy. Łokieć o podobnym rozmiarze, co i ramię, połączone między sobą pod zwykłym kątem, przylega do ciała. Śródręcze lekko ukośne, oglądane z profilu. Kończyny tylne posiadają dobrze rozwinięte kątowanie stawów. Dość długie łapy, mocne pazury, preferowana barwa czarna, bardziej jasna barwa w osobników z szatą biało-sobolową. Białe pazury dopuszczalne w osobników z obfitą sierścią białą i nie są uważane za wadę, jeżeli pies posiada dostateczną ilość pigmentacji w innych miejscach. Palce są ruchliwe, o twardych opuszkach. Między palcami bogate owłosienie, tworzące zakończenie łapy.

Cechy atrakcyjne: papillony są doskonałymi psami do towarzystwa. Świetnie się czuje jak w mieście, tak i na łonie przyrody. Uwielbia łaskę. Osoba, która postanowiła kupić papillona, polubi tego uroczego psiaczka na całe życie.

Producent profesjonalnych akcesoriów i sprzętu dla psów przedstawia dobór produktów dla psów rasy papillon, w ofercie znajdziecie Państwo: gryzaki, mufki, kliny do zabawy i tresury psów rasy papillon, obroże, kagańce, szelki, smycze ze skóry, nylonu i metalowe dla papillona, pokarmy oraz akcesoria.